he thinks

Er hingen lampjes over de pergula. De meningen over de vuurkorf waren eerst verdeeld, maar daarna was de consensus dat marshmellows aan chinese stokjes toch wel door de beugel konden. Hij zat idioot stil op de tuinbank, de vlammen gooiden allemaal oranje op zijn gezicht waardoor ik even dacht, ik weet niet wat ik dacht, misschien wel aan wat hij dacht. Daarna ging ik in een oase van feestje-van-gister gedachtes achter de piano zitten, en schreef ik dit. Die vuurkorfgeur bleef trouwens nog wel een week hangen

Nachtkijkers - Pluk de Nacht 2011

"I FUCKING LOVE STAR WARS!" she yelled at the flashing tv screen, frantically leaning forward, throwing a worn down cushion around the room. 

He smiled. "A girl who fucking loves star wars." He glanced at her face, but she didn't seem to notice. "You know," he grinned, as he followed her concentrated eyes toward the screen, "sometimes, I think I love you."

"FUCK YEAH OBI WAN, FUCK YEAH-!!!!" Euphorically, she turned around. "DID YOU SEE THAT?!" She stuffed crisps in her mouth and looked back at the screen, not having heard a single word of his small confession. He didn't mind, and smiled as she enthusiastically tried to formulate precisely how epic the movie had been. "Never going to know, you are," he mumbled with a Yoda-like voice, his eyes still fixed on her undisturbed lips.

Eigen-aardig
Uit: Taal is zegmaar echt mijn ding, Paulien Cornelisse

New age, dat is inmiddels alweer behoorlijk vijf minuten geleden. Een beetje pre-nine-eleven, toen 'de samenleving' er niet toe leek te doen. Lekker navelchakrastaren met z'n allen.
     Er hoorde een taaltje bij dat moeilijk te verdragen was. 'Ik was gewoon totaal niet gecentered', je kon het zomaar horen zeggen. Of: 'Ik voelde een aanwezigheid, en ik wist dat het een oude ziel was. Nou, dat bleek toen dus ook op de aurafoto.'
     Dat kan nu natuurlijk niet meer. Wat je nog wel vaak hoort, en wat volgens mij stamt uit de new age-hoek, is de onzinetymologie. Als je aan onzinetymologie doet, dan geef je een verklaring voor de oorsprong van een woord, die niet klopt, mar wel goed in je straatje past. 'Ja, bewustzijn, dat is natuurlijk eigenlijk bewust-zijn. Omdat het erom gaat dat je op een bewuste manier leeft.' Pardon? Het bewustzijn is gewoon iets dat je ervaart als je niet buiten westen bent, of in slaap. Verder niet.
     Ook zoiets: 'We zijn niet alleen een echtpaar, maar ook een "echt" "paar".' En deze: 'Biologisch is logisch, want het woord logisch zit er al in verstopt.' Gek, dat hoor je nou nooit over biologische wapens.
     Onzinetymologie kan troost bieden. Als mensen je bijvoorbeeld eigenaaridg vinden is dat helemaal niet erg, 'want iedereen is op zijn éígen manier áárdig. Eigenaardig. Grappig hè?' Nee, niet grappig, wel om helemaal gek van te worden.  

Labrador

Ik heb haar gekust
Wat?!
Ja, het was bestwel fijn... ja, bestwel.
Wow, maar
Ja, haha
Wow, ik dacht dat

En daarna kwam niet zoveel. Want wat dacht ik eigenlijk? In het kort: vooral de slijmerigheid van iemand kussen. Of nee, de eufemistische uitdrukking 'kussen'. Zoenen, is het. Tongen. Op je bek pakken of gepakt worden. Kreunend toegeven aan een dierlijk verlangen, een hitsige handen-door-haren situatie, tegen een muur ofzo. Iemand 'kussen' klinkt gewoon alsof je niet wil toegeven dat je iemand oraal hebt gepenetreerd en beestachtig speeksel hebt staan uitwisselen.

Ik heb het idee dat dit soort zakelijkheden als eerst aan bod komen, wanneer je ermee wordt confronteerd dat je labrador is weggelopen. Lekker asociaal, om je behoorlijk klote te voelen na een dergelijke confrontatie. Echter, soms lijken dingen die je nooit hebt gewild, maar die áltijd uit de speeldoos konden worden gehaald toch jouw eigendom. Weggelopen is misschien ook wel onzin, dan lijkt het net alsof hij weer terugkomt als je maar genoeg 'HEEFT U PLUISJE GEZIEN?' posters ophangt. Nouja, beter een verre vriend, dan een genegeerde labrador aan een lijntje.

Feest

"Zag je wat die rookte"

"Hmm"

"Die rookte echt harde sjek, echt - van die hele harde sjek." De jongen was nog maar net begonnen, dus het feit dat Anne geen reactie vertoonde ging hem heus niet tegenhouden.

"Ja, fucking goor, is dat, als vrouwen dat doen, harde sjek. ZO onaantrekkelijk, maar dan ook echt ZO onaantrekkelijk. Echt elke man vindt dat vies, echt elke man, hoor."

"Elke?"

"Ja echt ELKE man. Echt, gadverdamme, hoor."

"Ken je haar eigenlijk wel?"

"Wat?" Hij keek haar aan alsof de vis die hij net had binnengehengeld ineens tegen hem begon te praten.

"Ik zeg, ken je haar eigenlijk wel," herhaalde Anne, terwijl haar ongeïnteresseerde ogen zich op het gezicht van de jongen vestigden.

"Eh, nee." Hij keek naar Jaap. Jaap zat naast Anne op de bank. De jongen en Jaap moesten lachen.

"Zal ik jou eens even wat vertellen," begon Anne, "ik vind jou echt strontirrtant."

Wow.

"Ja echt ZO onaantrekkelijk, maar dan ook echt ZO onaantrekkelijk." Ze was nog maar net begonnen, dus het feit dat de jongen zijn kop hield en haar verbaasd aangaapte, ging haar heus niet tegenhouden. "Ja, en ik wil er nog even aan toevoegen, dat ELK meisje dit dus echt ook vind, maar dan dus ook ELK meisje, hoor. Dus als je me nu even excuseert ga ik nu harde sjek roken, alleen om een statement te maken. Later."

Dit tekende ik

Vanochtend werd ze wakker om 5:56 en strompelde ze nog in pyama naar wc, waar ze, eenmaal zittend, slaperig nadroomde. Net wist ze zijn naam nog, die ene, die reed langs op een paard. Ook waarde ze in heel vies water rond en moest in een afgesloten vacuum cabine, god wat was dát eng zeg, die cabine. Op de wc was ze plots heel erg bang dat ze voor eeuwig claustrofobisch zou worden, en ze dacht eraan hoe moeilijk haar leven zou zijn. Dan zou één hand altijd op de deurknop van de wc moeten. Hij zou zo maar eens de deur open kunnen rukken, en dan zat zij daar, te plassen, en stel je dán voor dat je niet kan ophouden en dat het ongemakkelijk stil is behalve die PSSSSSSSSHHHHHJJJJJJJ. Op de weg naar haar kamer mompelde ze ineens, 'jezus', omdat ze dacht aan de onmogelijke hoeveelheid wijn van gister, en omdat ze zich ineens realiseerde dat ze eigenlijk ontzettend veel hoofdpijn had.

Dit tekende ik

Alleen

Mevrouw van Wessem woont in de Emmalaan. Op haar erf staat een grote blauwe vlag, maar niemand weet echt wat erop staat, want het heeft nooit zo erg gewaaid in de Emmalaan. De buren praten over mevrouw van Wessem. Want wanneer doet ze haar boodschappen eigenlijk. Julia (17) van ernaast is al een flinke dame aan het worden. Gisteren zag ze Donnie Darko, ze vond de jongen stiekem woest aantrekkelijk en identificeerde zichzelf zoals het een jonge dame betaamt redelijk met zijn vriendinnetje. Op school is Joost op Julia, maar Eva op Joost dus kan het niet. 's Nachts kijkt Julia uit haar raam. In de schaduw van de nacht ziet ze mevrouw van Wessem staan, midden op straat, ze kijkt ontredderd, de vlag wappert een beetje. Julia leest de letters, haar ogen worden groot en ze sluit haastig de gordijnen. Als ze in bed ligt weet ze dat haar dekens haar beschermen, en krimpt ze tot een jaar of 11. Mevrouw van Wessem blijft staan, en kijkt naar Julia's donkere raam, met het natriumlicht van de straatlantaarn op haar rimpelgrijns.

Christopher Holloran

Joop doet al 20 jaar de wacht. Het ziekenhuis is groot, maar Joop kent 't allemaal. Hoekkie links, hoekkie rechts, rondje cafeteria, nog een paar hoekkies, en dan eindigt hij in de hal, bij de galerie.

Joop mot niks niet van kunstige dingen hebben. Zn ma zei altijd, ze zei, 'Joop, mn jonge, nooit geen gekkigheden he, denk d'rom.' Nou, hij denkt er wel om.

En toch loopt hij er 's avonds elke keer even langs. Nors glijden Joops ogen over de kleurige uitspattingen. Daar mot ik niets van hebben, mompelt hij dan dikwijls, om snel zijn blik weer af te wenden. Hij zet een extra norse blik op en waggelt nog wat fermer door. Je weet het maar nooit met dat criateviteit gedoe.

'Quiet Crowd' by Patrick Watson

Ze zien haar lachen in een hoekje. Als ze naar buiten kijkt is het net een film, ze zou zo viool kunnen spelen, zeggen de buren. Haar tante knijpt haar niet in haar wangen. Er zijn grote verwachtingen, daar spreken ze over met gedempte stemmen in kringen op verjaardagen waarin geforceerde gesprekken altijd uitlopen op dit soort onderwerpen. Zij zegt niet zoveel en ziet ze van een afstand. Als ze nou eens wisten, denkt ze maar.

Looking for Alaska

"What did you say?" I asked, walking to her, putting my hand on the small of her back.

"Shhhh," she said. "I'm sleeping."

Just like that. From a hundred miles an hour to asleep in a nanosecond. I wanted so badly to lie down next to her and sleep. Not fuck, like in those movies. Not even have sex. Just sleep together, in the most innocent sense of the phrase. But I lacked the courage and she had a boyfriend and I was gawky and she was gorgeous and I was hopelessly boring and she was endlessly fascinating. So I walked back to my room and collapsed on the bottom bunk, thinking that if people were rain, I was drizzle and she was a hurricane.

[HD] Kings of Convenience - Toxic Girl, Seoul 2008 Part 18

Het kwam allemaal samen, een beetje als risotto. Dat ziet eruit als drab, maar het is toch best lekker.

Ze heeft de gekke sjaal van haar moeder om, maar dat maakt vannacht niet zoveel uit. Als ze de hoek om fietst, ziet ze hem zitten; onderuitgezakt, hij kijkt naar de grond.

'Hallo,' zegt ze.

'Yo.'

Het bankje is nat, maar als je je erbij neer hebt gelegd, valt het wel mee. Ze kijkt naar zijn gezicht. Volgens mij, denkt ze, is hij nog niet aan het natte bankje gewend. 

'Ja. Zeg het maar,' zegt hij, de boze kijker die heeft gestemd voor Jim, maar weet dat Jamai gaat winnen. Zij is Tooske. Zij brengt het nieuws. Na de reclame, had ze gezegd. Nu is de reclame voorbij, nu is de uitslag.

Hij kijkt niet naar haar, maar recht vooruit. Een verdwaalde reiziger loopt het station uit. Het is midden in de nacht, de lente is gaan liggen en het heeft geregend. Het plein is een spiegel, maar er zijn geen sterren te zien. Dat komt, weet ze, door lichtvervuiling. Omdat het zo'n gek woord was heeft ze het onthouden.

'Ja.' Meer zegt ze niet. Hij is ook stil. Dit soort dingen zijn eindeloos, en dan is het opeens voorbij. Dan is er champagne en de confetti komt. Iedereen juicht. De verliezer feliciteert de winnaar. Geplastificeerde sportiviteit die je poriën doen huilen.

Daar is de envelop, ze leest voor. 'Eerst was je alles,' begint ze dan. Zijn gezicht vertrekt geen spier. 'Maar toen verdween het weer. Het antwoord is nee.'

Het is doodstil in de zaal. De confetti blijft uit. Waar is de winnaar? Niemand geplastificeerd? Het is nog maar het begin, maar het lijkt wel het einde. Stiekem is dat natuurlijk ook zo.

Ze zeggen nog een heleboel dingen. Hij probeert te huilen. Ze wrijft hem over zijn arm, komt wel goed. Hij wil niet, boos, maar niet echt.

Na uren staan ze tegenover elkaar. Nu is het tijd om te gaan.

Dronken reizigers spoelen om hun heen. Ze kijkt naar zijn gezicht, probeert zijn blik te vangen, maar hij denkt na. 

'Een afscheidsknuffel,' zegt ze, 'je weet maar nooit, misschien is het wel de laatste keer.'

'Ja.'

Er is heel veel emotie, maar waar weet ze niet. Als ze loslaten, willen ze terug. Alles lijkt op zulke punten zo magnetisch. 

'Doei,' zegt ze, met een glimlachje op haar gezicht. Ze zwaait vanover haar schouder.

'Doei joh,' zegt hij terug. Hij blijft nog even staan en kijkt hoe ze van het podium fietst. 

Vandaag verscheurde ik bierviltjes en dacht ik aan hoe verdrietig ik wel niet ben soms. 

Ook dacht ik aan teleurstelling, aan overbodige discussies en aan het vouwen van bloemetjes van papier. Van veraf zag ik ze lachen, ik wist niet goed wat ik daarvan vond. Toen ik weer naar het bloemetje keek voelde ik me gek. 

Ik ben het zelf, dacht ik, net als Ophelia.

Dit tekende ik niet

Een vrouw, ze zucht naar het leven. Heel af en toe kijkt ze in de spiegel, en als ze het doet, heel kort. Ze is hard, ze praat schel en haar nonchalance trekt de mannen. Nu neemt ze een trekje van haar sigaret en kijkt ze vanonder haar rozige oogleden. In een semi dramatische wolk van rook zegt ze: "alles van waarde, is weerloos." Dat klinkt wel mooi, maar eigenlijk las ze dat op de deur van een wc-hokje.

Cinematic Orchestra - To Build A Home

Dit hoorde ik

De zon hangt achter de messcherpe bergen. Een groot geurend meer waar spreeuwen vlekkend vliegen. De stilte schreeuwt, de leegte dondert.

In het midden staat een huis, ze wonen er niet meer, ze liggen ervoor. Hun voeten begraven in de eindeloze modder.

Sterremix

De hele keuken rook naar jou,
kernfusie in een kopje.
Je hebt wel duizend manen, maar
zoals jij kan verstop je
dat alles in je hand

Dit tekende ik.

Hij heeft echt heel hard gefietst. Ik zat al die tijd op de bank met thee. In de verte hangen de palmen, die plastic lijken, maar het niet zijn. Er staat een hele grote kast die moeilijk opengaat en er hangen veel foto's van lang geleden. Mama heeft een cavia in haar mauw, en een blauw spijkerjasje aan. De zon schijnt op de helft van haar haar, ze heeft sproeten, net als ik. Mama is echt heel mooi, denk ik.

Ook papa, met mama, ze kijken blij. Mama heeft poederblosjes op haar wangen, en een zijden blouse met grote witte bloemen. Papa is dun, hij heeft veel donkerbruin krullend haar. Nu zit papa met veel grijs krullend haar op de oude stoel van opa. Hij eet heel veel, en heel snel. Om papa heen staan de boeken. Van toen, van nog voor toen, van nog daarvoor. Helemaal bovenaan liggen oma's schoolboekjes, ze zijn net als in de film.
Tussen de rijen boeken, kussens, vergeelde tekeningen en palmen, drinken we thee en praten we over vanalles. Mama lacht, en papa maakt nog een foto. Als we naar huis gaan, kijk ik naar oma die zwaait door de achterruit van de auto. Haar haar is wit in de zon, haar brilletje goud op haar neus. Dan rijdt papa de hoek om, en gaat de radio aan.
Dag oma, tot de volgende keer.

Dit zag ik.

Soms denk ik wel eens, dat er vroeger nog geen kleuren waren. Als je zwartwitfoto's ziet van oma's en opa's, denk je dat alles zo was. Die opa's en oma's kijken daar dan heel blij en dan word je, buiten de kleuren om, verdrietig. Ik zag eergister Up. Daar werd ik ook verdrietig van, vooral omdat hij zo blij met haar was. Haar dood deed er eigenlijk niet zoveel toe.

Dit tekende ik.

Ze zitten aan een tafeltje. De herfst waait beteuterd tegen de deur, maar mag niet naar binnen. Buiten fietsen moeders en kinderen met rode laarsjes. Binnen is er koffie en thee in gekke mokken, liggen er servetjes en naast hun tafeltje praten meneer en mevrouw over iets heel gewoons. Aan hun eigen tafeltje is het stil. Hij kijkt naar haar en naar de kopjes, zij kijkt naar haar tekening.
De koffie wordt koud, maar het koekje was toch al op. Het was echt zo'n dag om te herinneren, en waarvan je toen dacht dat het niet zo belangrijk was. 

You quiver like a candle on fire, I'm putting you out

Dit luisterde ik.

Ze zit in de trein. Hij ook, hij zit naast haar. Als ze naast elkaar zitten, is het moeilijk om echt naast elkaar te zitten. Daarom is zij over hem heen gemetseld, als plaveiselepitheel. Zijn jas kriebelt tegen haar wang, en haar buik kriebelt tegen haar huid.

De hele trein is een spiegel, en iedereen ziet alles. Wanneer je goed oplet, zie je zelfs dat zijn vingers tegen haar knie aankruipen. Dat soort dingen zijn altijd heel erg nonchalant, zo nonchalant, dat het eigenlijk niet zo is.

"Ik val zo in slaap," mompelt ze tegen zijn schouder.

"Dat geeft niet. We worden wel weer wakker."

Eigenlijk zou ze willen dat de treinreis oneindig was.

Dit tekende ik.

Ze weet dat het hart asymmetrisch in de thoracische holte ligt. Iets met v. cava inferior en superior, met de aorta descendens, en nog veel meer dingen.

Maar toch denkt ze dat wetenschappers het helemaal verkeerd hebben. Het hart ligt in je voet, tussen dat vreemde laagje eelt en het bloederige vlees in. En elke keer als je loopt, trap je erop, zelfs als je achteruit loopt. Vooral als je rent, als je heel erg hard wil wegrennen, voor alles en iedereen. Vooral, eigenlijk, voor hem.

Dit tekende ik.

Dromen. En ondertussen fietsen we wel hard, maar waarom? 
Waar denken we dan aan? Hoe gaat het op de zaak, en is dat wel belangrijk?

Je l'ai dessiné.

Il y a années qu'elle était danseuse. Ses jours étaient turbulent et intense, comme peinture à l'huile. Avec coups de pinceau passionnés, elle a peint la toile de sa vie. Elle utilisait rouge profond, bleu foncé, vert claire et jaune brillant.

Maintenant, quand elle voit l'image de jadis, elle ne voit pas la couleur. Tous semble gris, comme ses jours, comme ses cheveux. Comme la chaise vide dans le coin de sa chambre.

Dit tekende ik.

Tegenwoordig gaat heel veel over hem. Dat is gek, want hij is niet mooi. Hij kan niets spelen en luistert ook niets moois. Hij praat raar. En zijn haar zit vreemd. Zijn lip krult een beetje gek als hij praat, en zijn lichaam is een lichaampje. Als hij kijkt, kijkt hij grijnzend. Met blauwe ogen, die zijn dan heel groot. En wimpers, die wimpers zijn dan heel mooi. En als ik dan ergens sta, en ik denk dat ik dans, merk ik dat ik eigenlijk alleen naar hem kijk. En als hij iets zegt, dan staat hij dichtbij, en dan zou ik hem wel willen knuffelen. Eigenlijk zou ik hem een keer heel lang willen knuffelen. Dat vind ik een beetje raar.

Dit tekende ik.

Heel erg veel mensen, lampen en muziek. Hoewel ze houden van volkswagenbusjes en oude leren schoenen van moeders en vaders, is het toch een beetje decadent, want wanneer je goed oplet, voel je je kleding trillen.
Als hij iets zegt, moet hij eigenlijk met zijn lippen in haar oor. Dat is een beetje spannend. Praten gaat niet zo goed. Zo gaan heel veel dingen verloren.

ZE ZEGGEN ALLEMAAL

WAT?

"DOE HET DAN"

HUH?

"WATJE"

HMM?

"TIL JE ARM OP, LEG OP SCHOUDER"

WAT?

DAT ZEGGEN ZE

WAT?

NEE

HMM?

NEE, NEE NIETS

Dit tekende ik.

Ik denk dat Athene zo is geboren, want ze kwam toch uit het hoofd van Zeus. Dan is ze alles wat Zeus éigenlijk is, maar wat hij nooit durfde te zeggen. Het is dus niet heel gek dat Athene de godin van de wijsheid is. Hoewel ik me soms afvraag of we beter af zijn, wanneer een stel wroetende vingers onze ogen aan de kant duwen.

Dit tekende ik.

Ik lig lucide 

Mijn lichaam lonkte lang

Maar nu lach ik stervend

Met handen, ben ik bang

Bombay Bicycle Club - You Already Know

Dit luisterde ik.

Buiten is het wit en heel erg blauw. Gisteren strooide de hemel poedersuiker, en dan is zij dus een oliebol. Er zit ook poedersuiker op haar jas, en een klein beetje op het puntje van haar neus. 

Misschien gaat het ook wel weer over hun ingesneeuwde hoofden, en dat alles wazig en wittig is en dat de zon er niet bij kan om de suiker 's avonds rozig te kleuren. Maarja, weetje, misschien ook wel helemaal niet. En dat is dan ook oke.

Dit tekende ik.

Het gaat hier eigenlijk niet om de schaapjes, maar om haar. Zij zit in het hoge gras. De zon hangt laag en golft over de goudgele velden, en de grassprietjes kietelen tegen haar benen. 

Zuchtend staart ze naar de grazende beestjes. Ze telt er acht, maar de slaap blijft uit. Echt belangrijk is slaap toch niet, om te kunnen dromen, dat weet ze zelf heel goed.

Dit tekende ik.

Nacht, heel erg donker, en ze kan hem eigenlijk niet goed zien. Stiekem lijkt hij niet meer, maar op iemand anders. Het is wel moeilijk om te bedenken of het puzzelstukje nu beter past, of juist minder. Maar zijn hand is op de hare, en haar ogen in de zijne. Hij weet het ook niet, hoewel ze zijn weeïge adem op haar wangen voelt, en ze eigenlijk zou willen proeven of die lippen nog steeds roze zijn in het donker.

Dit tekende ik.

Het wordt een lange reis, een lange reis. Het heeft hier flink gestormd vanacht, maar het klaart al op, je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog. 

De foto is van lang geleden, en als je ernaar kijkt, dan denk je aan lang geleden, en hoe het was, en vooral aan de mooie dingen. En stiekem ben je dan heel verdrietig, maar waarom weet je niet, want stiekem was je toen ook heel verdrietig. Soms zijn dingen heel moeilijk, vooral als de tijd eroverheen heeft geaaid, en je vergeet dat kleuren ook kunnen doen alsof.

Dit tekende ik.

Zonder dat we dat echt heel goed weten, vliegt de tijd voorbij. Moest er nou echt iemand van de Eiffeltoren springen om de wereld te vertellen dat wij dat niet kunnen. Ik vind niet dat daar een vraagteken achter moet. 

We hebben wel armen, maar misschien alleen om een beetje te sturen. Ik denk dat we verder misschien de wekker kunnen zetten, of dat we dat soms per ongeluk doen, of expres, als het koud en alleen is. Maar echt vooruit doet het autonome zenuwstelsel van de wereld. Ik denk ook, stiekem, dat we de kleurplaat nog mogen inkleuren, en dat dat, ook stiekem, eigenlijk vanaf het begin al de bedoeling was, maar dat niemand dat echt wist, terwijl het toch geen geheim was. 

Dit tekende ik.

Het is een hele warme dag, en tante ligt zomaar in het gras voor het huis. De buurvrouw ziet haar wel, maar tante slaapt, dus ze weet het niet. Wel kijkt ze even op, want ze hoort oom lachen terwijl hij haar tekent. Als tante heeft gezien dat het oom is, draait ze zich mompelend om, en dan ligt haar hoed verkeerd op haar hoofd terwijl ze droomt over de kietelende sprietjes tegen haar voeten.

Dit tekende ik.

Ik denk dat ze niet zo oplet in de les, en liever buitenspeelt en dingen gooit en dat ze onder de stoel zit als er een schoolreis is geweest, en dat ze dan niet echt weg is. 

Na school zit ze op ballet, dan is alles even roze en ruikt het naar gym en rekkende glimstof. Bij ballet is alles twee keer, want achter de hoge spiegels danst een meisje haar vlekkeloos achterna.